BEN JIJ ER VOOR MIJ OF BEN IK ER VOOR JOU ?
In de Bijbel noemen de Israëlieten God "Jahwé". De naam "Jahwé" betekent: "ik-ben-die-ik-ben. Ik-ben-er-voor-jou". In Babylon, het grote buurland van Israël was Baal de god die men aanbad. Baal betekent: "Mensen bezitter" ofwel, "jij-bent-er-voor-mij". Dat was het grote verschil tussen Baal en Jahwé.
Tot de dag van vandaag is het een eeuwenoude strijd tussen "Ik ben er voor jou" en "jij bent er voor mij". We zien dat duidelijk in de politiek en de economie.
"My country first !" roepen machthebbers zonder met de ogen te knipperen. Zij regeren vanuit de Baalskrachten: "jullie zijn er voor mij en ik niet zozeer voor jullie".
Meer dan vijftig jaar geleden stond het kleine prinsesje Juliana naast haar moeder koningin Wilhelmina op het balkon met Prinsjesdag. Het kind vroeg aan haar moeder: Mam, zijn al die mensen er voor mij ?"
"Nee," zei koningin Wilhelmina, "Juliana, jij bent er voor al die mensen !". Durven wij dat ook zeggen: we zijn er niet voor onszelf maar voor jullie ? Dan heeft dat consequenties voor ons omgaan met elkaar ook in de politiek en de economie.
Want dan denk ik aan de tienduizenden vluchtelingen die al jarenlang vast zitten in smerige en onveilige kampen, terwijl ze de verschrikking van oorlog en bittere armoede juist probeerden te ontvluchten. Aan de vele kinderen die gebruikt worden in de industrie die produceert voor de westerse wereld. Krijgen deze mensen in de arme landen straks ook allemaal het vaccin ? Durven wij echt zeggen: we zijn er voor jullie en niet op de eerste plaats voor onszelf ?
Een Nieuwe Wereld vraagt solidariteit en helpende handen. Laten we er wat vaker bij stil staan in plaats van eraan voorbij rennen. Dan komt die Nieuwe Wereld waarin "Ik ben er voor jou" op de eerste plaats staat.
Ton Storcken
*********************************************
DUURZAAMHEID
Vandaag de dag hoor en lees je overal over "duurzaamheid". Het is een soort containerbegrip geworden waaronder men vaak verstaat dat duurzaamheid een "ideale" situatie is, waarin niets meer verandert of mag veranderen.
De achterliggende gedachte is dat de behoeften van de toekomstige generaties niet in het gedrang mogen komen doordat we nu te zware veranderingen aanbrengen in de natuur en het milieu.
Natuur en milieu zijn echter geen vastliggende onveranderbare grootheden maar voortdurend in beweging onder invloed van natuurlijke processen en menselijk handelen.
Voor het beschermen van milieu moeten we echter eerst weten wàt we willen beschermen en in hoeverre. Dit houdt waardeoordelen in, die niet alleen puur voor ons zelf moeten zijn, maar ook voor de toekomstige generaties.
De waarden van de toekomstige generaties kennen we echter niet voldoende. Daardoor is het maken van een keuze over wat duurzaam is moeilijk.
Wat we het beste kunnen doen is ons afvragen wat wij van waarde vinden en om die reden zouden willen overdragen aan de volgende generaties, omdat we willen dat zij er - net als wij - plezier, betekenis en zin aan kunnen beleven.
Ze zijn immers net zo belangrijk als wij.
Dat is het centrale punt van duurzaamheid. Een kwestie dus van politiek en levensbeschouwing.
Ton Storcken
****************************************************
Dag en Nacht
Dagen en nachten, werken en rusten. Het is het fundamentele ritme in een mensenleven. Trouwens de hele natuur heeft een vergelijkbaar ritme: ook de dieren en de planten.
In onze moderne samenleving wordt deze vaste cyclus van dagen en nachten opgerekt. De techniek maakt dat mogelijk en de economische druk om voortdurend te produceren is een motor die nooit stilvalt.
Waar eeuwenlang de afwisseling van werken en rusten bepaald werd door zonsopgang en zonsondergang hebben we nu de middelen om te blijven werken en actief te zijn als het duister is. Er wordt van veel bedrijven en organisaties en daarmee van veel mensen verwacht dat ze dag en nacht, alle dagen van de week, beschikbaar en bereikbaar zijn. "Alles, hier en wel onmiddellijk" is de leuze van onze technologische samenleving.
Met een druk op de knop, een klik met de muis van de computer zetten we in het digitale tijdperk alles in beweging.
We komen er wel achter dat we roofbouw plegen op onszelf, de natuur en de aarde, als we het ritme van dag en nacht niet meer respecteren in ons leven. Met al ons activisme en onze rusteloosheid matten we onszelf en de aarde af.
Weer dat ritme van werken en rusten in je leven tot stand brengen is een kwestie van vertrouwen. We kunnen het graan op de akker niet sneller laten groeien door er voortdurend tussen aan het werk te zijn, of door aan de aren te trekken.
Integendeel ! Laat rusten, slapen en genieten weer een deugd worden. Dan vinden we weer het ritme dat het mogelijk maakt om het behoud en de redding van ons bestaan en dat van de aarde te waarborgen.
Iedere dag en iedere nacht, tot het voltooid zal zijn.
Ton Storcken
***********************
Geloven doe je met je hart
Op school worden de kinderen opgevoed tot verstandige mensen. We leren ze alles met hun verstand te beredeneren. En als ze er met hun hoofd niet bij kunnen, dan denken ze dat het wel niet waar zal zijn. Maar er zijn ook dingen die we niet kunnen beredeneren. Wie liefde wil omschrijven als een zuiver biologisch proces, zal nooit echte liefde leren kennen. Met het geloof is het net zo. Wie het geloof alleen met zijn verstand wil beredeneren loopt tegen allerlei tegenstrijdige en onbeantwoorde vragen aan. De afgelopen jaren mocht ik vaker deelnemen aan bedevaarten naar Lourdes. Dat is zo een plek waar je met je verstand niet ver komt. Tegelijkertijd voel je aan dat er iets bijzonders aan de hand is. Het appél dat daar de verering van Maria op je doet is heel diep en spreekt zelfs ongelovige mensen aan. Dat komt omdat het je hart raakt. Ook van onze jaarlijkse Bronk gaat zo'n appél vaak op velen uit. Ik denk dat we met ons verstand de stem van ons hart niet het zwijgen mogen opleggen.
Ton Storcken
Troosten
Het lijkt een niet alledaags verhaal. Een weduwe vertelde me hoe moeilijk het voor haar was om het verdriet om het verlies van haar man te verwerken. Ze wilde flink zijn, maar kon toch niet voorkomen dat de tranen haar soms overvielen. Het kost nu eenmaal tijd om het verlies van een dierbare te verwerken. Er staat geen tijd op dat het over moet zijn. Maar het was niet alleen het verdriet om het verlies. Ze merkte in de supermarkt dat sommige bekenden een ander gangpad insloegen, wanneer ze haar dreigden tegen te komen. Ze haastten zich naar de kassa, om maar geen gesprek te hoeven aangaan..... Dat deed haar veel pijn. Het verlies van haar man moest ze alleen dragen, maar op een beetje aandacht van haar bekenden had ze wel gerekend.
Soms is het moeilijk. Wat moet je zeggen tegen een bekende die een verlies te dragen heeft. Je wil geen goedkope dooddoeners gebruiken, maar eigenlijk heb je ook geen woorden om het verdriet te troosten. Misschien moet je dat dan maar zeggen: "Ik heb geen woorden voor wat jou getroffen heeft....". Daarmee spreek je je echte gevoelens uit en dat is beter dan een stroom van woorden die geen hout snijden. Je gaat dan de ander ook niet uit de weg en slaat niet op de vlucht voor het verdriet van de ander.
Vaak lezen we in het evangelie dat Jezus door medelijden bewogen wordt. Hij gaat niet voorbij aan het leed dat anderen te dragen hebben. Troosten begint bij het serieus nemen van het verdriet van de ander. Troosten begint bij het stil staan, bij datgene wat een ander door moet maken. Troosten krijgt vorm door het luisteren naar de klacht van de ander. We hebben vaak geen gepaste oplossingen. Het verdriet waar een ander onder lijdt is te groot om op te lossen. Daarom wordt geduld gevraagd. Vaak is het al helpend als je alleen maar naar de ander luistert. Als een ander het hart heeft kunnen luchten. Zich heeft kunnen uitspreken. Dat lucht op. Dat is opmonterend.
Een van de eigenschappen van God's geest is het troosten. Hij helpt ons onze ogen te openen en de juiste woorden te vinden van nabijheid en troost. Zijn hulp is er altijd.
